[KHR] Sangue Rosa[10069] one shot+TAG บอกรัก

Author: MoEKitsu

Fandom: Katekyo Hitman Reborn!
Pairing: 10069 [Byakuran x Mukuro]

Rate: PG-13

 Warning: This is Yaoi FanFiction [Boy x Boy]

[KHR] Sangue Rosa[10069]

   ...สิ่งที่อยู่ในป่าต้องห้าม...คือดอกกุหลาบ....

บุปผาแสนงามหากแต่มีหนามอันแหลมคมล้อมลอบ ทำให้ไม่มีผู้ใดเคยได้สูดกลิ่นหอมจรุ่งอันแสนเย้ายวนนั้น

แต่ก็นะ... กุหลาบที่ไร้หนาม มันจะงามพร้อมได้อย่างไร....

 Sangue Rosa  

เพราะงดงาม... เจ้าจึงต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว...

กริ๊ง...

แว่วเสียงใสกังวาลดังขึ้นในยามที่มือบางนั้นแตะลงบนกระจกเงาบานใหญ่ซึ่งสะท้อนภาพของดวงหน้างามอันแต่ง

แต้มด้วยนัยน์ตาสองสีอันผิดแผก

ราวกับ... คำสาปที่ทำให้เขาไม่อาจออกไปไหน

นิ้วเรียวแตะลงบนผิวหน้าเนียน กระพรวนอันน้อยบนกำไลเงินยังคงลั่นเสียงกรุ๊งกริ๊งยามที่แขนขาวนั้นขยับไหว

ไม่อาจ... สัมผัสได้ถึงอิสระภาพ...

"นี่น่ะหรอ... กุหลาบป่าแสนสวยที่เขาลือกัน"แว่วเสียงอันไม่คุ้นเคยดังขึ้นเรียกให้ดวงตาคู่สวยเบือนไปมองยังหน้าต่างซึ่งถูกเปิด

ค้างไว้...

และนั่น... ก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับเทพบุตรสีขาว......

                                     ******

"ดินแดนของเรามีอณาเขตุกว้างขวาง แต่หนึ่งในสามของพื้นที่ทั้งหมดกลับเป็นป่ารกร้างซึ่งถูกขนานนามว่า ป่าต้องห้าม..."เสียงเนิบนาบเอ่ยขึ้นท่ามกลางยามบ่ายของฤดูใบไม้ผลิ นัยน์ตาสีเขียวใต้กรอบแว่นไล่ไปตามตัวอักษรของหนังสือเล่มหนาซึ่งในวินาทีต่อมาถูกปิดฉับ พร้อมเสียงถอนหายใจที่ดังขึ้นอย่างเอือมระอา

"คุณควรจะตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้นะครับ... คุณเบียคุรัน"

คำตำหนิที่เรียกให้ดวงตาสีม่วงเฉกพลอยเนื้ออ่อนเบือนไปมองมือขาวที่กำลังเรียงมาชเมลโล่เป็นรูปสับประรดพลันหยุดชะงัก

"ไม่เอาล่ะมันน่าเบื่อออกนะโชจัง"ชายหนุ่มผมสีขาวรับกับดวงตาคู่เรียวบนดวงหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรว่าพลาง

ยิ้มระรื่น ก่อนที่เขาจะคว้านิยายบนโต๊ะมาโบกไปมา

"ฉันว่าเรื่องแบบนี้สนุกกว่าอีกนะ ทั้งตำนานกุหลาบ ป่าต้องห้าม แล้วก็คำสาป ดีกว่าภูมิศาสตร์เยอะเลย"

"เรื่องงมงายทั้งนั้นครับ คำสาปหรือเวทย์มนตร์อะไรนั่นมีจริงที่ไหน "อิริเอะ โชอิจิกล่าวเรียบในยาม ที่นัยน์ตาสีแมกไม้ยังคงมองดูผู้เป็นนายอย่างเอือมๆ

เบียคุรัน แจสโซ... ทั้งๆที่เป็นถึงว่าที่กษัตริย์แท้ๆ แต่กลับเอาแต่เที่ยวทำตัวระรื่นไปวันๆ

"โชจังเนี่ย... ไร้จินตนาการซะจริงน๊าา"

ประโยคที่ทำให้เขาคิ้วกระตุก มือเรียวกำแน่น

"ก็เพราะคุณมันเอาแต่จินตนาการทั้งวันโดยไม่สนความจริงน่ะสิครับ!!"ตวาดลั่นอย่างหมดความอดทน มือขาวกุมท้องที่เริ่มปวดจี๊ดอย่างกลุ้มๆ

ส่วนคนโดนว่านั้นกลับยังหัวเราะร่าอย่างไม่สำนึกสักนิด

"ฮะๆๆ แหม... ก็ฉันว่ามันน่าสนุกออก"พูดพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ นัยน์ตาคู่สยพราวระยับ

"ตัดสินใจแล้ว! ฉันจะออกไปหากุหลาบแห่งป่าต้องห้าม!"

โครมมมม!!!

เสียงที่ดังขึ้นแทบจะในทันทีที่เขาพูดจบ ทำให้กล้วยไม้ขาวกระพริบตาปริบๆ

"อ้าว ลงไปนอนบนพื้นทำไมละโชจัง"

                                                *******

"คุณเป็นใคร"แว่วกระแสเสียงกังวาลจากกลีบปากแดงสดอันเย้ายวน หากแต่ผู้บุกรุกกรงทองกลับไม่ตอบ มือเรียวนั้นแตะลงบนดวงหน้างามอย่างหลงใหล

"เธอสวยกว่าที่ฉันคิดไว้นะ"บุรุษเจ้าของนัยน์ตาสีอเมทีสต์พินิจมองร่างงามใต้ชุดดำตรงหน้า

เรือนผมสีน้ำเงินเข้ม... รับกับดวงตาสองสีอันหน้าหลงใหลบนใบหน้างามสคราญยิ่งกว่าอิสตรี

เบียคุรันเคยเห็นผู้คนมามาก ทั้งสาวสวยหรือหนุ่มหน้ามล หากแต่ความงามล้ำเกินบรรยายเช่นนี้เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก

"ฉันชื่อเบียคุรัน แล้วเธอล่ะ"

ดอกกุหลาบในกรงทองมองดูคนตรงหน้าด้วยแววตาเรียบเฉย

เพราะถูกกักขังมาชั่วชีวิต... จึงไม่แปลกที่เขาจะไม่รู้ว่านามแห่งกล้วยไม้ขาวนั้นเป็นของเจ้าชายผู้จะขึ้นครองแผ่นดิน

"ผมชื่อมุคุโร่"

นามอันดูน่ากลัวขัดกับรูปโฉมอันงดงาม ทำให้คิ้วเรียวบนใบหน้าราวเทพบุตรนั้นเลิกขึ้นน้อยๆ ก่อนจะยิ้มออกมา

"ทั้งๆที่สวยขนาดนี้... แต่ทำไมต้องอยู่แต่ในหอคอยล่ะ"

มุคุโร่สบดวงตาคู่เรียวนั้นตรงๆ ก่อนจะเอ่ยตอบคำถามด้วยคำถาม

"แล้วทำไมคุณถึงมาที่นี่ล่ะครับ"เรียวปากสีก่ำราวกลีบกุหลาบแดงฉานคลี่ยิ้มบางอันเปี่ยมเสเน่ห์ มือเรียวขยับน้อยๆ ทำให้กระพรวนแผดเสียงเสนาะใส

"ทั้งๆที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ป่านี้สักคน"ดวงตาสองสีนั้นทอประกายท้าทาย เช่นเดียวกับรอยยิ้มที่ปรากฏบนเรียวปากบางของกล้วยไม้ขาว

"ก็เพราะ... ฉันอยากเห็นกุหลาบที่สวยที่สุดน่ะสิ"พูดพลางเกี่ยวเส้นไหมสีน้ำเงินขึ้นมา พร้อมว่าต่อ

"แล้วเธอ... ไม่คิดอยากออกไปจากที่นี่บ้างหรอ"มือขาวกระตุกเรือนผมสีเข้มเบาๆ ทำให้ดวงหน้างามอยู่ห่างจากเขาเพียงคืบ

"คึหึหึ พูดอะไรอย่างนั้นครับ ทั้งๆที่คุณก็รู้ดีว่าผมจะตอบว่าอะไร"เสียงนุ่มเอ่ยเรียบ ดวงตาคู่สวยมองใบหน้าของเทพบุตรที่อยู่ใกล้จนเกือบจะแนบชิดราวอ่านความคิดออก

"เธอนี่... ถูกใจฉันจริงๆ"เบียคุรันหรี่ตาลง ก่อนจะผละออกห่างจากดวงหน้างาม

"ไว้ฉันจะมาหาเธอใหม่นะ มุคุโร่คุง"พูดจบ ร่างสูงก็หายไปพร้อมราตรีที่โรยตัวลงมาอย่างเงียบงัน

"คุณเนี่ย.... เป็นคนประหลาดดีนะครับ คุณเบียคุรัน"กุหลาบแห่งป่าต้องห้ามพึมพำออกมาแผ่วเบา พร้อมดวงตาที่ปรือปิดลงอย่างแช่มช้า

"น่าเสียดายที่ผมออกจากที่นี่ไม่ได้..."

เพราะความงามล้ำคือคำสาปของเจ้า...

คำสาปที่แม้แต่จุมพิตจากเจ้าชายผู้กล้าก็ไม่อาจลบล้างได้...

                                                       *******

"แล้วทำไมคุณถึงยังมาที่นี่อีกล่ะครับ"ร่างเพรียวที่นั่งอยู่บนเตียงนุ่มเอ่ยถามคนที่กระโดดเข้ามาในห้องของเขาทาง

หน้าต่างโดยไม่ขออนุญาตสักคำ ทำให้คมุมปากงามกระตุกเป็นรอยยิ้มกึ่งเหี้ยม

แล้วนี่มันก็หอคอยชั้นบนสุดนะ... กระโดดขึ้นมาได้ยังไงกัน

"แหม... เย็นชาจังเลยนะมุคุโร่คุง ก็ฉันบอกไปแล้วนี่หน่าว่าจะมาหาใหม่น่ะ"เจ้าชายหนุ่มที่แทบเรียกได้ว่าขาวโพลนไปทั้งตัวยิ้มหวาน พลางนั่งลงบนเก้าอี้โดยไม่รอให้ใครเชิญ

"ก็ใครจะคิดว่าคุณจะบ้าถึงขนาดเข้าป่าที่ไม่มีใครกล้ามาสองวันติดกันล่ะครับ"มุคุโร่ว่า ซึ่งคนบ้าหัวสีขาวก็ยิ้มรับ

"ก็ฉันรักเธอนี่หน่า"

ประโยคที่ทำให้เขาชะงักไปชั่วครู่ ดวงตาสองสีสบลงในดวงตาสีม่วงอ่อน ก่อนที่รอยยิ้มจะแต่งแต้มลงบนกลีบปากสีสด

"คึหึหึ คุณนี่มันเหลือเกินจริงๆ"เอ่ยพลางแตะลงบนผิวหน้าขาวของเทพบุตรแห่งกล้วยไม้ ดวงตาคู่งามปรือลงอย่างเย้ายวน

"คิดว่าผมจะเชื่อคุณหรอครับ"

"ทำไมเธอจะไม่เชื่อล่ะ ฉันพูดจริงนะ~"คนตอแหลพูดเสียงใส ดวงตาคู่คมสบนัยน์ตาสองสีตรงๆ พร้อมนิ้วเรียวที่เชยคางมลขึ้นมา

"ก็เธอสวยออกอย่างนี้ ไม่ให้ฉันรักได้ยังไง มุคุโร่คุง"ปลายนิ้วไล่จากคางมาจรดอยู่ที่กลีบกุหลาบสีชาดสดแสนเย้ายวนที่คลี่เป็นรอยยิ้มบาง

"แต่ผมเกลียดคุณ"เสียงนุ่มเจือขำขันว่า มือบางจับข้อมือขาว หยุดมือที่กำลังสำหรวดดวงหน้าของเขาอย่างซุกซน

"ใจร้าย~ เธอพูดอย่างนี้ฉันก็เสียใจแย่สิ"ประโยคที่ดูขัดกับสีหน้าระรื่นอย่างสิ้นเชิง ก่อนที่มือเรียวจะวางลงข้างตัว อเมทีสต์แสนสวยเบือนไปมองยังท้องนภาภายนอก

"ฉันรู้สึกว่าเวลาที่นี่ผ่านไปเร็วจังนะ"

ทั้งๆที่เมื่อคู่ฟ้ายังมีแสงสว่างของยามบ่าย แต่ตอนนี้กลับถูกแต่งแต้มด้วยสีส้มของอาทิตย์ยามเย็น

"เวลามันก็คือเวลา ไม่ว่าที่นี่หรือที่ไหนมันก็ไม่เร็วหรือช้าไปกว่ากันหรอกครับ"มุคุโร่พูดเสียงเบา

สำหรับเขาที่เมื่อก่อนอยู่เพียงลำพัง เวลาแต่ละวันนั้นช่างยาวนานเหลือเกิน...

ทว่า เมื่อได้อยู่กับคนตรงหน้า เขากลับรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วอย่างน่าประหลาด

ทั้งๆที่เวลามันก็เท่ากันแท้ๆ...

"ฉันอยากอยู่กับเธอให้นานกว่านี้"เบียคุรันว่า ดวงตาสีอเมทีสต์เบือนมามองกุหลาบแสนงาม

"แล้วฉันจะมาหาเธออีกได้มั้ย"คำถามที่ทำให้เรียวปากสีสดยิ้มออกมาบางๆ

"ที่จริงผมก็อยากตอบว่าได้นะครับ"เสียงนุ่มเอ่ยเรียบ ดวงตาสองสีสบลงกับนัยน์ตาสีม่วงอ่อนของเบียคุรัน

"แต่น่าเสียดาย.... ที่จะไม่มีครั้งที่สาม"มุคุโร่ยิ้มออกมา พร้อมแตะลงบนใบหน้าของเทพบุตรหนุ่ม

"ลาก่อน... พระเจ้าที่รัก"สิ้นเสียงนั้น ร่างงามก็เลือนหายไป ทิ้งไว้เพียงกำไลข้อมือสีเงินกับ....

....ดอกกุหลาบ....

มันเป็นคำสาป...

เจ้าจะต้องอยู่เพียงลำพัง ไม่เช่นนั้น...

เจ้าก็จะกลับมาเป็นดอกกุหลาบเหมือนเดิม

"arrivedeci... sangue rosa"

                                                          ******

"คุณเบียคุรัน... วันนี้ดูตั้งใจเรียนแปลกๆนะครับ ไปเจออะไรดีๆมาหรือไง"โชอิจิเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ พลางมองคนที่วันนี้ยอมอ่านหนังสือโดยดี

"ก็นิดหน่อยนะ"กล้วยไม้ขาวว่า พลางยิ้มออกมา ดวงตาสีอเมทีสต์มองดูกุหลาบสีแดงสดซึ่งเคียงคู่กับกล้วยไม้สีขาวในแจกัน

ฉันคิดว่า... จะต้องได้เจอเธออีก มุคุโร่คุง

ต้องได้เจอกันอีกอย่างแน่นอน

ดอกกุหลาบของฉัน...

--Fin--

ฟิคสั้น ตอนแรกว่าจะให้ออกปรัชญา เเต่กลายเป็นเเต่งเเล้วมึนเอง เเล้วก็กลายเป็นรั่ว(นิดนึง=w=)

ชื่อเรื่องเเปลว่ากุหลาบโลหิตครับ ไม่รู้ว่าถูกมั้ย เพราะไม่ใช่เด็กอิตาลี่=w= กำลังคิดจะเรียนเหมือนกัน*หัวเราะ*

ขอคอมเม้นท์ติชมด้วยนะครับ^^ อยากได้กำลังใจT^T เเล้วก็อยากปรับปรุงตัวเอง

ไม่ได้เเต่งฟิคนาน แต่งอีกทีก็รู้สึกจะทำได้เเย่ลงเยอะ ภาษาคงจะเน่าสนิทT-T

เฮ้อ.... ต่อไปนะครับ มาทำTag ดีกว่า(ดองเเทคไม่ดีเนอะ 555<----ความจริงคือไม่รู้จะอัพอะไรดี=w=)

แทคนี้ได้รับมาจากน้องสาวซึ่ง... ดองมาตั้งเเต่สมัยอยู่บล๊อคเก่า เพิ่งขุดเจอ(ฮา)

1.เนื้อคู่ที่เพื่อนคุณกำหนด ให้คือ :

 คุณเบียคุรัน~~~~!!(รูปไม่ได้ลำเอียงเลยนะ อรั๊งงงง>0<)

2.ถ้าเขาคนนั้นลักพาตัวคุณมาที่บ้านของเขา :

- แอบกรี๊ดในใจเเล้วตายอย่างสงบ=w=

3.วันๆ เขาเอาแต่จ้องหน้าคุณ คุณจะ :

- คะ... คุณเบียคุรันจ้องหน้าผมทำไมหรอครับ?

อิป๋า:: ก็คิสึคุงน่ารักนี่หน่า~

คิดไปไกลเเล้ว (ฮา)

4.เวลากลางคืนเขาจับให้คุณมาซุกตรงบ่า :
- ก็ซุกสิ! เเล้วนอนฝันดีชัวร์~ 

5.พอตอนเช้าขณะที่คุณอาบน้ำเขาเกิดถลาเข้ามา คุณจะ :- มาอาบด้วยกันมั้ยครับ??*0*

6.ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเขามาโดยตลอด คุณรู้สึกยังไง? :- หล่อออออ!! อิป๋าเป็นอะไรที่หล่อสุดๆ>.< กรี๊ดมาก(สาบานได้เลยว่าตอนเเรกผมไม่คิดอ่าน/ดู รีบอร์นหรอก เเต่พอดีน้องเเบกโปสเตอร์รูปป๋าเบียมา ก็เลย เฮ้ย! หล่อว่ะ! จากรีบอร์นหรอ เเล้วรีบไปขุดมาอ่านนนน ตอนนี้ก็เกือบเลิกอ่านหลังป๋าตายเหมือนกันT^T) อยู่กับป๋าเเล้วมีความสุข~ เห็นหน้าป๋าเเล้วก็ทำให้กลับมาเขียนฟิคอีกครั้งงง~

7.วันหนึ่ง คนสนิทของเขาเกิดเจอตัวคุณเข้า คุณคิดว่าคนคนนั้นจะเข้าใจผิดคิดว่าคุณเป็น :- เมีย เป็นเพื่อนมั้งครับ=,.=

8.ลองยกประโยคสนทนาระหว่างคุณกับเขามาหนึ่งบท :
- อิป๋า:: ฉันรักเธอจังเลย คิสึคุง~

  ผม:: จริงหรอครับ>///<

  อิป๋า:: ขอจูบได้มั้ย

  ผม:: มากกว่านั้นก็ได้นะ ถ้าเพื่อคุณล่ะก็ ผม....

พอเถอะ=[]= ชักเรทเเล้ว 555

10.คืนหนึ่งคุณกินเหล้าจนเมามาก แล้วเกิดตรงไปกอดคอเขา คุณคิดว่าเขาจะพูดว่า :- คิสึคุงเมาอีกเเล้วหรอ น่ารักจังเลยน๊า...

11.เขามีส่วนใดบ้างที่ตรง สเป็คคุณ :
- หล่อ! เลว! โหด! หึง! หื่น! แอ๊บ! รั่ว! ฉลาด! เเสะ! ทุกอย่างเลย~~~~!!!

12.แล้วส่วนที่ไม่ชอบ :
- ไม่มี... ก็รักนี่หน่า รักหมดเลย 

13.เขาชวนคุณกินไอศครีม รสชาติที่คุณสองคนเลือกคือ :
- ป๋าเบียเอารสสับประรด(รักคู่นี้อ่ะ อรั๊ง) ทอปปิ้งเป็นมาชเมลโล่ ของผมหรอ... เเค่มองหน้าป๋าก็มีอันเพ้อจนไม่ได้กินไอติมเเล้ว>///<

15.ตั้งฉายาคู่ :- อ่า.... เอาอะไรดีนะ ป๋าหล่อโฉดกับจิ้งจอกโหดหื่น????

16.ประโยคบอกรักของคุณสอง คน :- "ฉันรักเธอที่สุดเลยล่ะ... จิ้งจอกชองฉัน"

  "ผมก็.... รักคุณเบียคุรัน..."(พูดไม่จบเพราะโดนป๋าจูบอย่างร้อนเเรง~>///< อู่วอ่า)

17.คิดสภาพงานแต่งของคุณ ทั้งคู่ :
- ป๋าอยู่ในชุดสูทสีขาว โอโม่ทั้งตัว หล่อใจละลาย พร้อมยิ้มให้กับจิ้งจอก>.< จากนั้นก็อุ้มเข้าหอ แอร๊ยยยยย

18.จนในที่สุดคุณจะรับรักเขาไหม :
- รับสิ>///< แต่จะจิ้นป๋ากับสัปป้าต่อไปนะ หุหุ  

 พอล่ะจบ!(รู้สึกทำเเทคนี้จะเสียเลือดไปเยอะพอครวร-.,-